Osoby wychowujące się w rodzinie, w której był problem alkoholowy, mogą mieć syndrom dorosłego dziecka alkoholika. Nie dzieje się tak zawsze i może dotykać w różnym stopniu, jednak niestety sporo takich osób ma problemy emocjonalne, i w związku z tym życiowe. Jako dzieci musiały przyjmować pewne określone role, aby jakoś odnaleźć się w dysfunkcyjnej rodzinie. Przeniesienie tych schematów i sposobów myślenia w dorosłe życie nie sprawdza się. Stąd trudności w odnalezieniu się w nim. Dodatkowa trudnością jest to, że wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że ich problemy są związane z dzieciństwem w domu alkoholika.

Dorosłe dzieci alkoholików mogą posiadać jeden z następujących typów osobowości: wyobcowany, smutny, skrzywdzony, uzależniony, współuzależniony, z poczuciem niższości, odnoszący sukcesy. Z każdym z nich wiążą się różnego rodzaju rozterki wewnętrzne, złe emocje i trudności w normalnym funkcjonowaniu. DDA mają też pewne charakterystyczne cechy, które mogą występować łącznie albo też mamy do czynienia z niektórymi z nich. Bardzo charakterystyczne jest to, że osoby takie nie są pewne co oznacza „normalność”, jakie właściwie uczucia, emocje i zachowania można określić w ten sposób. Czuję się też inne, odizolowane od ludzi i świata. Poza tym surowo się oceniają i czują się bezwartościowe. Dlatego też bardzo zależy im na uznaniu innych, chociaż z drugiej stronie nie potrafią wchodzić w głębsze relacje oraz boją się nawet myśli o małżeństwie czy rodzicielstwie. W związku z tym, że brakuje im dystansu do siebie nie potrafią się cieszyć czy dobrze bawić. W ogóle uważają, że nie zasługują na nic dobrego. Mają skłonność do popadania w skrajności i podejmowania decyzji pod wpływem impulsu.

Nietypowe odczucia, reakcje i zachowania DDA są zauważalne dla innych oraz dla nich samych. Jeśli ktoś miał już do czynienia z dorosłym dzieckiem alkoholika szybko może rozpoznać ten symptom u znajomej osoby. Jednak najlepiej może to określić właśnie ona. Wystarczy najprostszy test, który zawiera zestaw kilkunastu pytań. Jeśli odpowiedzi na nie wskażą, że faktycznie chodzi o syndrom dziecka alkoholika może to być duży szok dla osoby, która i tak już cierpiała z jego powodu. Bardzo ważne jest to, żeby w takim momencie potrafiła przełamać opory oraz strach, i udała się na terapię. Może ona bardzo skutecznie pomóc w polubieniu siebie i wyjściu z roli przyjętej jeszcze w dzieciństwie. Istnieje terapia indywidualna oraz grupowa dla DDA. Bywa też tak, że łączy się obie jej formy, żeby leczenie przebiegało skuteczniej. Podczas terapii indywidualnej rozmawia się z terapeutą i stopniowo, dzięki jego pytaniom dochodzi do źródła problemów. Na terapii grupowej oprócz zdania sobie sprawy skąd pochodzą trudności emocjonalne można uczyć się nowych sposobów myślenia i postępowania, a przede wszystkim poczuć wsparcie grupy i pozbyć się uczucia odizolowani i samotności. Oprócz terapii można też chodzić na mityngi oraz czytać ksiązki i artykuły dotyczące DDA.